Nesta almofada esquecida. Eu xa sabía que a Lei do funil (embude), é unha expresión popular que denuncia as inxustizas que no meu país son moitas é que atentan contra o xusto principio da equidade. Hoxe está mais que comprobado, como no noso país, se aplica a dobre vara de medir con certos “personaxes” da … Seguir lendo
O fantasma que se cruza Con poemas de miseria, Avasalando a mente Sobre a alma que domina: ¡Soa o vento! É as mans se enfrontan As verbas con medo. ¿Serán as verbas? ¿Serán os versos Que debuxan os meus poemas? Eu son así. ¿Por que? ¿Para que? Son o pobre poeta Que nunca chega. O … Seguir lendo
Dicía nalgunha ocasión “El Confidencial”: “A triste, perigosa é suxa almofada, oculta entre as sabanas. Soemos pensar en xeral, que a suxidade se encontra fora do noso fogar, nos camiños e rueiros, na nosa aldea; e sen embargo, nos esquecemos que grande parte da suxidade, nos nosos días, se encontra no ámbito mais íntimo do … Seguir lendo
Xa o dicía Miguel Hernández: “Aínda baixo a terra meu amante corpo este, escrébeme a terra, que logo te escribirei”. Dende a antigüidade decenas de civilizacións veneraron a Terra Nai, creadora de vida, e protectora de todos nós; pero ¿Si a Terra fora na realidade a nosa amante nos protexería? Este é o que se … Seguir lendo
E a historia dun veciño de Fornelos da Ribeira, que nada tiña e presumía de todo. Me contaran, aló, polos anos corenta, esta historia; unha de tantas historias que xa se escribiran da Santa Compaña, que no rueiro de A Loña, no meu Fornelos natal, houbo un labrego con fama de “fanfarrón”, entre todos eles. … Seguir lendo
O que o tempo non borrou, o aporte que fixo un fillo de Salvaterra do Miño como polizón, camiño doutras terras que o recibiu e as que lle dedica tódalas enerxías. No ano en que Santa Evita de Perón visitou Vigo, era eu xa un mozo, onde falou para aos obreiros do Sindicato Vertical, é … Seguir lendo
É a nosa terra, a nosa vida, a nosa historia, os nosos poemas de sempre, o desamparo, o pracer, a nosa xente. . . ¡Que terá a miña aldea De Fornelos da Ribeira! Cando piso a terra Se me ensancha o corazón É se me acende unha vela. ¿Non será a terra, Os eidos e … Seguir lendo
É certo. A estación do ferrocarril de Salvaterra do Miño,capital do Condado, chegara unha tarde do mes de Agosto do 1.945 unha elegante señorita, chamada Mary Brei, procedente do seu pazo de Martín, en Fornelos da Ribeira. Na venta da estación, lle informan que o tren ven con unha hora de retraso. Amolada a nobre … Seguir lendo
¡Hai como está a xustiza Placidamente durmida! Controlada polos homes Que controlan o país, Con diñeiro nas mans, Para construír perpiaños. ¡A xustiza durme a sesta! Non esperta dos seus sonos! É a oligarquía se presta, Traballar man e man Contra os alaridos gritos Das protestas. ¡A xustiza durmindo está Sobre un colchón Con sabas … Seguir lendo
