A almofada perigosa

Esteban Pablo Videla Argentina
Dormir lo que se siente, vivir lo que se sueña.

Dicía nalgunha ocasión “El Confidencial”: “A triste, perigosa é suxa almofada, oculta entre as sabanas.

Soemos pensar en xeral, que a suxidade se encontra fora do noso fogar, nos camiños e rueiros, na nosa aldea; e sen embargo, nos esquecemos que grande parte da suxidade, nos nosos días, se encontra no ámbito mais íntimo do noso eido: No noso carto de baño, no noso salón de estar, nin si queira na cociña, senón, no noso dormitorio, entre as sabas da cama.

No espazo entre o cubre cama e a saba, está o “almacén de residuos” que o noso corpo produce; entre suor, excrecións urinarias é anais, desfeitos vaxinais é a grande cantidade de bacterias, fungos é cotóns utilizados.

Falaba Philip Tierno, microbiólogo é patólogo da Universidade de medicina de Nova York, que pasamos por alto grande cantidade de suxidade que hai nas nosas sabas. A pel humana é o alimento para os ácaros do polbo; unha persoa pode transpirar un litro de suor unha noite. E tendo en conta que somos hixiénicos é que nos durmimos totalmente espidos. . . o colchón pode correr o risco de ser un “xardín zoolóxico é botánico”.

Quizais hai quen pense que non sexa tan perigoso, pero as alerxias así o indican. Si espirramos polas mañas ou pola noite, quizá sexa a roupa a culpable ou algo que nos rodea.

Almofada típica, conten unha carga substancial de varias especies de fungos sobre todo, o “Asperxillus Funigatus, debido o tempo que pasamos durmindo é a proximidade da almofada as vías de respiración, as almofadas sintéticas, e de plumas que son a fonte dos fungos.

O redactor recomenda ler:

Os erros diarios que se cometen na hixiene, do que non no damos conta.

A razón pola que te cheira o alento e como acabar con el.

Como darse unha ducha perfecta.

Unha forma correcta de utilizalo desodorante.

¡Como cambiaron as costumes nos últimos dez anos! Algo impensable.

¡Ah! É non te esquezas da última recomendación que nos fan os políticos: “A xubilación é para os ricos, e traballar ata a morte para os pobres traballadores”. Así o vaticina Peter Fleming.

A poboación envellece, a esperanza de vida se alonga, cada vez mais, é manter un Plan de Pensións cada vez é mais difícil. Pregunto: ¿Que nos queda? Traballar ata a morte. Por sorte a min non me toca. Un abrazo.