Amigos, e xente toda, Católicos, herexes e socialistas, Todos vos de altos alcumes, Xentes de grandes talentos, Do saber e do inxenuo, Sinalaime as costumes Da perversión xa probada Para un meniño e o home, A solteira e a ben casada. Porque este que aquí fala Pasa a man Pola espiñosa fronte, E prosigue con … Seguir lendo
Cos pes descalzos polo rueiro, Trapos vestidos, Mans cheas de ren, Cabeza de sonos, Corazón de amor, E viñedos de cor, Abríndose o mundo, Que nos chama. Ninguén di nada por ti: Sen liberdade, Non apetece sorrir. Sopra o vento, Verbas de tormenta, Recoñece a fame E a vida eterna. ¡Canta certeza! ¡Canta miseria! E … Seguir lendo
Na fiestra do meu eido, En Fornelos da Ribeira, Teño un paxariño cantando, E non para de cantar… ¿Que é o que quer de min, Si non me pode falar? Seguir lendo
A porta está aberta, ¿Non ves como deixa Entrala luz? Entra pola estrada, De vagariño, A chave está na porta, E o fino metal, Abre a luz por ambas partes. Empurra a porta, Con firmeza, Para entrar en Fornelos, En Fornelos da Ribeira. ¡Ai, amigos! A miña alma se expande Con esta nova realidade Que … Seguir lendo
Con unha bronquitis aguda, Deixei escapar a tarde, Lonxe dun horror enteiro, Dun Febreiro tenebroso Que o medico recoñece:. “mole, mole” a mucosa. Xeme, xeme, de verdade. ¡Medicamentos o canto! E con sete días, Acadouse o seu recanto. (20 de Febreiro do 2.017). Seguir lendo
A noite púxose un velo Triste, coa choiva, É sentíame en As Fraguiñas, A choralas penas miñas. Lonxe do río Tea, Perdendo a mirada Co vento da noite chea. ¡Ai! me dixen: ¡Que pare a noite! ¡Ai, que triste desenredo! ¡Que noite espida é triste Durmir sobre a almofada Que se vai pechala porta Antes … Seguir lendo
Cando te vin por primeira vez Foi en tempos Da loura primavera. ¡Que tempos tan felices! ¡Que xoves éramos daquela! Regresaches a túa terra. Seguimos escribíndonos; Conversando,falando. . . O 24 de outubro (2.016) Cambiou o rumbo: Eido, Silencio, Doces anos, Música afastada. ¡Xa non te volverei a ver mais Miña prima del alma! Seguir lendo
Fornelos da Ribeira, Onde se abraza: O Ceo e a Terra. Fresquiña flor Dunha terra fermosa Que late nos corazóns. Este Fornelos Onde o vento, Acaricia docemente, Ten o embruxo Das súas xentes; Ten un tesouro: Non te esquecerei, Nunca, nunca, nunca, Meu Fornelos de sempre. Seguir lendo
Almofada Esquecida 