Energúmeno poeta, Que mal sabes respirar…! ¿De onde ves, Señor amante das flores, Dos días de moito Sol, Naquela aldea perdida, De Fornelos da Ribeira, Do rueiro de As Fraguiñas, Da taberna do Churreiras Cando o Sol vai de caída? ¿De onde ves Manuel? Pois veño da fame, Da sede da vida, Das urxencias, Dos … Seguir lendo
No río Tea, con auga, Sono con zapatos Pola noite E coa choiva miudiña, Nas encrucilladas da alcoba. Sono nas noites Cos meus zapatos Que se internan Na nada, Buscando as romarías Que flotan en toda alma, Nas xentes de Fornelos No decorrer da algueirada. Seguir lendo
Que sorte teño, Con a miña Nai, Que lle podo cantar sempre; O río Tea, Que pasa pola miña aldea, Rodando as mesmas augas, Co mesmo Sol, Co mesmo campo, Pero non O mesmo eido Que xa non teño: ¡Que pobre son! Seguir lendo
Nunca cantedes A vida Dun mesmo pobo Nin a flor Dun mesmo xardín. Seguir lendo
Eu son un pobre vagabundo De Fornelos da Ribeira, Emigrante polo mundo, Recollendo o po dos vieiros E o suor e a mente De tantos agoireiros. . . Seguir lendo
Descalzo, moitas veces, Baixo a chuvia É solitario. Durmir, durmín nunha gabia, Baixo a almofada dun mendigo. Din esmola: ¡Deus o pague! Vin chorar a moita xente. Chorei pola miña conta. Sufrir, sufrín e sufro Por ser irmán de todos, De todos os desterrados. Seguir lendo
O chanto é noso E a traxedia tamén é. Pois aínda que existe o chanto Aínda estamos de pe. De pe coa anguria, Orixinal é eterna. Co seu tesouro infindo Para mercar o misterio Deste mundo adormecido, O silencio dos deuses, E do deus do infortunio. Seguir lendo
