Un canto a lúa

É un leve canto, É un canto a Lúa… Que canta baixiño, Que é feiticeira Que se deixa observar Que se deixa bicar. Apenas con un bico Ben soado Que ven e vai Mais aló da maxia, Non se deixa tocar. Seguir lendo →

Non quero…

Non quero, non, Dos teus beizos a esmola, Nin o bico esquecido, Nin o regalo da alborada Que aniquilou a miña alma. Me quedo co corazón partido; E morrer, como morre a cegoña Lonxe do seu meniño. Seguir lendo →

Son un pobre vello

Son un pobre vello Deixando pétalos Polas pedras dos nosos rueiros, Vagando inquieto, No verán e no inverno. Son un pobre vello Sementando o chan De pétalos tristes Que o inverno envolve Antes de morrer, Camiño das estrelas. Seguir lendo →

Eu voume…

As cousas morren, Non resucitan. Eu tamén me vou. As flores as leva o vento; Os días se perden E non volven mais. Así me pasa a min Coa mesma maldade, Que non volverá. Seguir lendo →

Esta nosa terra ten…

Esta nosa terra ten, Un milleiro de parados, Tan so merecen un xexuno e un almorzo. E sen embargo os bancos, Apestados do fedor Dan cobiza sen mitigar A velocidade dixital. A “señoría” indolencia. Os meniños se van a cama Tódalas noites se tomar Unha cunquiña de leite E poder ben descansar. Saben da escuridade … Seguir lendo →

Porque somos pobres

Porque somos pobres, Eles reinan, e non nos deixan falar. Cando se grita: ¡Liberdade! Vólvense tolos. ¡Porque somos pobres! Caemos na mendicidade, Coas mans bacías Rabuñando a terra. ¡Porque somos pobres! A miseria cabalga polo mundo, Entra violenta nos eidos, Se disfraza a esperanza E se maquía a xustiza: ¡Porque somos pobres! Seguir lendo →

Adeus, Adeus

¡Adeus, meus sons das campás De San Xoán de Fornelos. (De Fornelos da Ribeira). Adeus! Adeus, raios e tronos, Nas noites de inverno. Adeus árbores Das ramas tortas; Dos rueiros sen xente, Do río Tea, sen auga. Adeus, noitiña santa, Sen vento, sen presa Coas letras dos meus poemas. ¡Adeus, para sempre adeus! Seguir lendo →