¿Cando se durmirá a lúa?

¿ Cando se durmirá a Lúa, Entre quimera e nácara, É chegue a noite Con unha estrela de prata? Morfema velará seus sonos É tamén a fantasía. Enredará o ar… Eu perdereime no lagar: Con unha cunca albariña. Seguir lendo →

¡Pobre españa!

Hoxe é cheiro de oprobio fundido, Abandonado a insolencia allea, Como escrava mercadoría, xa agardada, Na ruda argola e servil cadea. Te ves hoxe de funesta loita, ¡Fonda tristeza! sen igual miseria. Servidume acerto do vil froito. ¡Pobre bagaxe a navegar camiña De tormentas avergoñadas! Polos estafadores de sempre, Sen guirnaldas que antes te adornaban. … Seguir lendo →

No meu soñar de neno

Eu, no meu soñar de neno, No bico frescor da mañá, Repleto de fragancias, Sufrín ¡como non! Desenganos. ¡Non importa! A marcha dos anos, Se puxeron en distancia. Me axudaron a vivir a vida. O tempo borrou episodios, Inxurias e agresivas ofensas: Serviron me de gran defensa. Seguir lendo →

1.936 – 1.939

Morreron, ¿Cantos morreron? Todos de sangue obreira. Todos, netos da miseria. Enxordecidos se foron, É foron enmudecidos. Exterminados da vida! As miradas se apagaron… Un neno xoga na porta, Como si buscara un tesouro: ¿Que encontrará o rapaz? Os homes que por protestar, Os mataron como cans, Porque había que matar. Eu… Eu que son … Seguir lendo →

As miñas verbas son pedras

As miñas verbas son pedras, Que saltan de chan en chan; Abrasando a memoria Deste pobre ser humano. I este pobre poeta, Baixo a súa invocación Vai iluminado os rostros Daquel chan “encantador”, Pero cando as pedras saltan E o poeta as descubre, A sinal na sombra queda, E o corpo mais se funde. Seguir lendo →

Din de el…

Din de el, que a vendeu… É que a Axencia Tributaria Con éxito lle explicou, Que con ela levantou 60 millóns de cartos, Pero tamén puido contar O corruptor do proxecto, Que tamén puido utilizar E coa guía levantar Os cargos que foron feitos. Seguir lendo →

A o viño do Condado do Tea

¡Hai, Viño do Condado do Tea, Co teu acendido misterio! En cada “cunca” de viño, Te fas risoño e serio. Es un viño encantador A calquera fai cantar E tamén cambiar, O lercho e o intelixente, O despistado enredador, O espléndido e o trapalleiro. Todos de “gran calidade” En facer a taberna amena; Co unha … Seguir lendo →

Mais que indignación…

¡Cantas leis xa se publicaron, Dixo un día o presidente! E cantas mais se deixaron, Para que este pobo soberano Viva sempre indiferente! Porque para achegarse a xustiza E so pena de “enchufado” O traballador non pode, Pois mal vive dun salario ¡Triste é! Ven repetindo, Que o que se di é mentira De toda … Seguir lendo →