A o cruceiro do casco

Cruceiro familiar do Casco, Que o sol che da lembranza, Alumeando coa cruz, Os anos que tes encima; Cristaliza cun sorriso O aroma daqueles anos De nostalxias desfeitas, Por aqueles que emigraron Para ganar o sustento; De neno vivín a túa intimidade, De tempos, é de historias, Coñecín feitos de amor E os paso dos … Seguir lendo →

BARROUTADAS

Non entendas os meus poemas, Si non queres ter problemas. Si queres convivir cos meus poemas, Morrerás de soidade. Si entendes os meus poemas, Terás un fillo menos; Si te enfadan os meus poemas, ¡Por favor non os despreces! Si os criticas en público, Mexarás pola bragueta. Si burlas dos meus poemas polo poder, Seguro … Seguir lendo →

Os meus poemas…

Os meus poemas vanse, E a luz deixa de brillar, O can está no palleiro E non deixa de ladrar. Ten os ollos espantados, As patas como a sangrar I eu comezo a chorar. Non entendo o que pasou, Nesa noite de Luar, Nin na penumbra do día, Entre a fiestra de cristal, Neste Fornelos … Seguir lendo →

Meu adeus a árbore do casco

¡Meu amigo! Xa pouco queda de ti. Para min,no queda nada Nin a sombra recortada Nin a fraxilidade do aroma, Xa pouco queda de ti Amigo, non queda nada. Véxote cheo de lembranzas, Case que morto; Os sorbos de tantas noites Daquela miña infancia Sempre xuntos, só nos queda As lembranzas dun pasado, Que non … Seguir lendo →

Eu tamén fun peregrino

No eido de Cambra Hai un remanso escondido, Onde a miña madriña, Deulle pousada , A este probe peregrino. Tombado naquela eira, Baixo a sombra da “Camelia” Foi nacendo de lonxe Unha idea, un pensamento Para re emprender a viaxe Que me trouxo ata Vigo, Nunha tardiña de frío Apurando os pasos fortes, Onde estaba … Seguir lendo →

Retrato de neno

Eu fun un neno tímido Que quixo descubrir as nubes Na Escola de Lourido. E que na aula escribía Intentos dalgúns poemas, É pedía adiviñanzas Sen atender as ensinanzas Que o mestre nos ofrecía. Entón, era amigo do bosque E das súas criaturas, Entendía o canto dos paxaros E o que eran aqueles días. Si, … Seguir lendo →

Os do “don” postizo

Din os do DON postizo, Que os demais non o son; Adán foi Adán É os seus descendentes fixo. Nas Sagradas Escrituras Non ten o DON ningún santo, Só o Espírito Santo, Os demais non temos nada. Seguir lendo →

Nada de nada

De “nada” é a miña fortuna, E a miña ferida errante; Non teño nada na vida, ¡A miña vida é frustrante! Seguir lendo →