No mes de novembro É o mes dos mortos; Decembro o das estrelas. De neno ben me dicían: O mes do Mesías. Aquí termina o ano. comeza Xaneiro Con estraña alegría, Vendo as xentes nas rebaixas, É a morte na invernía. Febreiro preparando a semente, Para anticipar as espigas, Marzo e abril para sementalo E … Seguir lendo
¡Encanto do cosmos! Os homes con tanta presa Te están deixando de merda, Onde a man do home Marca a súa avaricia, nas sombras da noite, Sen canto, cando amañece Para alumear Este planeta soñado. Como soñamos sempre, Grito forte ¡Basta xa! ¿Deixarase, algunha vez De facerse tantas tropelías? ¡É tanta a insensibilidade! Que de … Seguir lendo
¡Si souberas o que foi do meu eido Do rueiro do Casco Atado a capela! Era, entón, terra enchida Nos tempos do meu crecer. Cheo de paxariños E de parras de uvas É de caraveis en flor. Si superas o que era ese eido Que xa non está con nos, Como todo o que é … Seguir lendo
Beleza, auga, veigas e leiras. É o que costa, vivir Neste recuncho. Seguir lendo
Deste meu vello corpo Late auga é medo; O gozo de ollar de lonxe, As almas, Os feitos, É como cal quer verba, A morte. ¿Xa é tempo? Seguir lendo
¡Salve, terra xenerosa De Fornelos da Ribeira! Por ser a mellor terra Cheirando a rosa. Respectaches sempre As ideas alleas, Tiveches bo profesor, Servíronche para ser mellor. ¡Fornelos! Terra solidaria Mereces ser un xardín, Onde a muller e unha rosa Defendida sempre por ti. ¡Fornelos! Xuventude valiosa Con espírito eficaz, Desta terra nobre e xenerosa, … Seguir lendo
Hai quen puidera falar do que ve, Dende o nivel do chan Ata o onceavo piso; Dende a profundidade do mar Con o cheiro a humidade. Coa miña miseria. ¡Conmovedor cheiro! Con un mundo desesperado Por uns mil e un desaforados. Dende o chan Ata o onceavo piso, Con bandeira sen dignidade É postos todos … Seguir lendo
Sempre ansiei a vida, Sempre me aferrei a ela, Como se aferra o firmamento A Lúa e mais as estrelas. Elevei o meu espírito, Deixei corren a sangue Polas veas, Intuín a miña vida, Con alegrías e penas. Hoxe todo inexistente, Adormecido os sentidos Veño dicíndolle a vida, ¡Tan penosa e lamentable! ¡Au revoir! Miña … Seguir lendo
Despois da noite espero o día, E lembro as esperanzas perdidas. Xa non creo nada: o sei Daquelas noites tan frías De que fun sempre un idiota É poeta de alma durmida; Dun corazón que ama tanto, É dun corpo sen comida. ¡Para que quero vivir, Ante tanta inxustiza! Seguir lendo
Almofada Esquecida 