La Oración en el huerto con el donante Luis I de Orleans
Colart de Laon
Despois da noite espero o día,
E lembro as esperanzas perdidas.
Xa non creo nada: o sei
Daquelas noites tan frías
De que fun sempre un idiota
É poeta de alma durmida;
Dun corazón que ama tanto,
É dun corpo sen comida.
¡Para que quero vivir,
Ante tanta inxustiza!
Almofada Esquecida 