O home debería facer poemas, É ver como se corta a madeira. Partir a vida en mil anacos É buscar a vida verdadeira, É rompela tamén en mil anacos. O home debería contarlle o corazón O seu propio corazón A súa historia, A súa vida É partila en mil anacos Ata que non sexa de … Seguir lendo
Morrer, Non é deter a marcha. É so mentes deixala roupa. É fundirse Nos espazos siderais Nun misterioso Viaxe. Sen retorno. (O teño claro). Seguir lendo
Reprodución da especie, Da nosa especie vivida, Ocupación de nenas e neniños: A familia. O fogar De cada día. A espiritualidade, Sentimento, En harmonía. A música: Todo é poesía… (é cal quer outra dimensión da vida). Foron elas, e non os homes, Na maioría dos casos, Os que nos enriqueceron, Na sensibilidade, Na experiencia E … Seguir lendo
Recibe fillo o bico de teu pai, No día da despedida; Queira Deus encontres tan vo ar De saúde, como o que deixas. Encontres casiña, onde te queiran, Como eu, na miña aldea; Non soñes coa fortuna, Se legal en canto poidas aforrar, Non esquezas estas terras Que aínda que pobre Te mantivo tantos anos… … Seguir lendo
Fuches de Fornelos da Ribeira, Para terras arxentinas Enxendrada nunha flor; Bolboreta en Bos Aires, Doce como unha rosiña, E alegre como un sol. ¡Nelly! De gran corazón, Hoxe ¡por fin! é o día, Dende Vigo o mediodía, Que o pases moi feliz En paz, amor e alegría. Te queremos abrazar En esta terra querida. Seguir lendo
Cando era meniño Eu tiven dúas uvas frescas, Una branca outra tinta, Con amor, As dúas se bebían ben: A tinta en viño tinto, A branca en albariño. As bebía gota a gota, Bicando os beizos, Nunha fantasía De bicos e viño. Agora: Despois de oitenta anos, Pregunto: ¿Cal debe ser a miña cunca? ¿Albariño, … Seguir lendo
Non fai moito, Fun o eido onde un día, A miña infancia coñecera: A noite e o sol do mediodía. Dos que morreran un día. Xa non me altera O ritmo da miña sangue, Alí vivira: Cando aínda alí era primavera. Onde o meniño en deuses convertera. Hoxe, aquel fogar mudo, As parras rachadas Que … Seguir lendo
Aquí me tes Señor: Coa miña voz apagada O corpo envellecido, Roída a carne, Se presenta ante Ti. Aquí me tes Señor, Ante a crúa realidade, Cavilando triste, Baixando a testa, Dobregada as costas, “Sombra funesta”. Aquí me tes Señor, Sen a miña voz, Deitado na herba. Aquí me tes Señor: Coa voz apagada, Da … Seguir lendo
Dos Estévez, e dos Cambra foron Os Cambra primeiro, Que a Deus e o seu Rei deron, Antes de ser derrotados Pola forza isabelina Porque estes non puideron. E así, o Rei deulle unha “cambra” Por armas que estes non tiñan, Para que. con unha “cambriña” Que tamén a merecían, Non foran sos sen carro. … Seguir lendo
Almofada Esquecida 