Un saúdo: Heroes do pan diario, Sen dereitos, mal pagados, Heroes da xornada doble. ¡Obreiros do mundo enteiro! Forxadores da esperanza, Mártires desta causa milenaria; Gobernantes embusteiros, Ilusionistas das promesas Daquel 1º de Maio, Aquí estamos dando vida Aos da riba que se empeñan Facéndonos heroes sen pan. Seguir lendo
El so sentía O surco que deixaba a xunta, A fame, a miseria que asusta; O trabalo que non abunda, . . . El so escoitaba O lamento triste, A vida en letargo, Un grito longo, . . . El so sentía, A desesperación Vavío no estómago, A ignorancia da maldición E a morte do … Seguir lendo
Aquí estou tódolos días Neste andamio en pe; Aquí encontro a aurora, Aquí encontro o Sol, Aqui estou hora e horas, Coa man na ferramenta, Nesta loita abrumadora Coa idea redentora coa fe na lonxanía. Señor, Señor: Fai que non teña que reducir Os escombros desta obra, E que o odio non me amargue O … Seguir lendo
Ben se pode chorrar pola existencia, Polo cúmulo de penas e inxustizas, Perpetrados polos grandes capitalistas Que so pensan no diñeiro. Ben se pode chorar na pedra, na ribeira do río Tea, entre as ratas famélicas Que por alí serpentean. Ben se pode chorar e En Fornelos da Ribeira, Para logo lanzarse a loita, Por … Seguir lendo
Xa son vello. E non teño forzas para escribir. Tampouco para lembrar, Nin ollos para vela Lúa, Nin verbas para falar. Esperando chegue a hora, De desprenderme das lembranzas Dos ollos da alma, Deixarme xa de soñar, Calar e pregar alas. Seguir lendo
Non o sabe nin a Lúa nin o Sol, Nin un pensador incendiario. Non o sabe, tamén a chuvia, Tampouco a noite o sabe, Que e un refuxio do pensamento No que todo o mundo cae. Queda impune o poema, Orfo envellecido espera, Cando durmes, Vacío de tanta espera, ¿So iso queda? Ninguén o sabe! Seguir lendo
Camiñei e camiñei pola noite En presenza de estreliñas, Por Fornelos da Ribeira. E nos ollos A luz na escuridade As sombras no pensamento con os sorrisos que falan E que non os leva o vento. Un amor que non se esquece E un corazón a xeito. Seguir lendo
Vin así e non sei como Sen chamar a porta. A dor tomoume nos seus brazos E levoume ata o eido. Onde soio pasala tarde, Escapando da tristeza. Nos días de vacacións, co rostro de meniño que tiña, Xoguei entre os dous mares, Cando o fútbol, era fútbol. Agora xa vello As cousas xa cambiaron, … Seguir lendo
Almofada Esquecida 