A o poetas

Dixo Deus: Rebote a nada E levantando a man dereita Ata ocultala mirada: “E a nada quedaba feita”. (J. A. Valente. Material memoria, 1.979/89). Seguir lendo →

Aceña de Martín

Era un muíño de artista Paisaxista, Que provocaba o pintor Coa súa máxica paleta Desbordado pola cor. Aquel muíño era un poeta, Primitivo, Que no Tea estaba cativo, Que movía as augas do chusco E pola triste fiestra Se escoitaba sempre o Cuco. Seguir lendo →

A xustiza está durmida

As veces penso: A xustiza durme placidamente, Baixo a corruptela de hoxe Controlada polos señores, Que antes eran os donos do monte. As veces a xustiza durme a sesta, E desperta co o amo, Coa vida do obreiro, Do traballador E do amo esixente, E non desperta nin con gritos Nin coas manifestacións. As veces … Seguir lendo →

Cando morre un poeta. . .

O silencio se expande, Se contrae, E morre. Nos doe na memoria, Se resente, de verdade; Pero aínda e mais verdadeira Co poeta desaparecido. Seguir lendo →

Cando corre a auga

Auga, ¿A onde vas? Ríndote polo Tea abaixo, A desembocar no pai Miño Para chegar o Atlántico? Mar, ¿A onde vas? Rio arriba buscando A fonte onde parar. Carballeira,e ¿Ti que fas? Non quero dicirche nada: Nas Fraguiñas tremeras. ¿Que desexo ou non desexo, Polo Tea, Miño e Mar? ¡Hai, paxariños sen rumbo! Pero aquí … Seguir lendo →

Di o señor cura . . .

Fai un par de domingos, Na Igrexa de Fornelos da Ribeira, Dixo o cura, nunha misa Que entre a xente nosa: Se pensa felicitar o Papa. No corro daquelas beatas Alborotou a noticia; E mais, cando e unha ganga Obter “so por un euro” Tres estampiñas do Papa. Toda aquela que se confesa, Sete veces … Seguir lendo →

¡¡Quen o sabe…!!

Si son un alma espida neste poema, Alma angustiada e só, Vagando,quizais, polo cosmos . . . Alma que pode ser rosa, Un xeranio ou a papoula, Unha pedra do río Tea, Ou do mar unha onda. ¡¡Quen o sabe!! Unha alma Que o vento inquieta, Durmidiño docemente nunha greta. Ruxindo contra a onda . … Seguir lendo →

Aqueles tempos . . .

Na taberna do Xurreiras Tabaco,café e viño; Como as voces que o lonxe Se escoitaban nos camiños. Irmandados co destino: As sombras da carballeira, Ante unha cunca de viño. As moscas non aguantaban E caían dentro do viño. Despois de tanta sombra, “Non aguantaban A tenrura do viniño”. Seguir lendo →

Pensamiento

Xa ninguén o lembra, Somerxido na ausencia, Ninguén nota a presenza Nin a sombra da sua sombra Esquecido na América, O fere a indiferenza Na súa senil existencia E a sombra na súa sombra Xa se sabe: Unha carga, Abandonado a sorte, A desolación o embarga E en dor se converte Entre a sombra que … Seguir lendo →