Que o amor, Con todo o fermoso que é, Non é pecado. Que Popeye,se alimentaba de espinacas e de cardos. Que os nenos xa non veñen de Paris, E os nenos galegos do repolo, Que todo foi un conto chino. Que o cor negro e fermoso, E que o branco e trigo limpo, Os que … Seguir lendo
Quizais os meus mellores poemas, Foron aqueles que soñei E que nunca escribín; Cómplices do meu silencio, Fillos perdidos, E pasaxeiros esquecidos. Ninguén se asombre por elo, Porque o grande poema da vida Sempre esixe sacrificios. Seguir lendo
¡Ai Fornelos, meu Fornelos! Onde habitábamos, E nos escondíamos da fame, Enganando a pobreza, Terra de fame proletaria, Ouro da propia miseria, Fétida de cheiro a morte, Esconxuro da curuxa, Co seu sentido de embruxo. Así era o meu Fornelos, Naqueles tempos escuros. Seguir lendo
Eu vin o mundo,nunha mañá de xeada, Tempos de fouces e martelos, Que retén a miña memoria. Vin nun tempo de sombras, Da época da Espada e Crucifixo, Da Escola do “Cara o Sol”, e de escoitar a Joseliño. Era o meu tempo de neno. Era o tempo da gadaña, Domando a terra, Paraíso pobre, … Seguir lendo
Que vives no Estado Vaticano, Cando o Sol tinxe o horizonte claro, E os pobres sen pan, descalzos Miran o teu corazón avaro. ¡Ai, Señor, Señor! Luceiro primeiro, De Espírito emocionado, Da luz do teu luceiro Sangran os pobres polo costado. Dilles da salmodia do teu canto, Alma bendita da tarde morta, Que chegue a … Seguir lendo
Os veciños de San André de Lourido, Nas romarías unidos, Xantaron unhas sardiñas asadas, Regadas con uns bos viños. Despois de habelas comido, Trataron en conferencia, Si obrarían con prudencia O comerse o asador. ¿O comeron? Non señor. Era cargo de conciencia. Seguir lendo
Que son de Fornelos, De Fornelos da Ribeira, Con carné de identidade, Con muller e fillos, Esperando o ano 2.020 ¿Te incomodarás por iso? Escribe: Fun nado no eido de Cambra, No rueiro de O Casco. Traballei, non como eu quixera, Tampouco arrinquei rochas e pedras; Non mendiguei o pan. ¿Un pouco mais? O que … Seguir lendo
¡Ai eido dos meus amores Que te viñeches abaixo! Camelia da esperanza, Tan velliña coma as penas; Claveliñas tan gloriosas, En sonos xa se foron. ¡Eido non esquecido Dende que se foi a madriña, Levo dentro da alma O calor daquela casiña! Seguir lendo
