Lémbrome de cando meniño, Dun día escuro e chuvioso, No fogar de Cambra, En soidade coas penas I esperanzas, Nunha ramiña da árbore Vira pola fiestra No silencio da aldea, O merliño cantareiro Facendo música sacra. Logo, chegado o crepúsculo, Durmido na noite; E chegado o alba, Volvía o mesmo árbore A cantar a serenata … Seguir lendo
¡Coidado España! ¡Coidado! Coidado con ese “paxaro branco”, Coidado coa fouce e martelo, Co martelo e mais a fouce. ¡Coidado! Que es vítima, Dos verdugos da esquina: De unha e outra parte, Coa rosa enfurecida. Cóidate dos poderosos. Cóidate dos tres por cento. Cóidate dos que te aman E dos que xa están mortos. ¡Cóidate! … Seguir lendo
O “eu”, lírico fundido co nós, especialmente coas xentes anónimas, ou grupos sociais explotados. “Función apelativa”, na labor de exaltar, lamentar e inxectar. E os distintos tipos destinatarios (ti lírico), Ti, lamentativo (Lorca), Ti, o que insulta (cobarde), é Ti de exhortación (xornaleiros). Eloxiar (mozos proletarios): ¿Porque me levades disposto Contra toda vilanía, Unha fouce … Seguir lendo
Saías de Xénova, tódolos días, E o pasar te viron Con moitos billetes de 500, Das cuotas – que din -, Recibías querubín. Non te esquecerán de ti, Aqueles vangardistas Que se axeonllaban ante ti. Nós, pola “democracia” Non creemos en ti. Seguir lendo
Ata cando a nosa xente entenderá, Que co seu “voto” vende o pais, E o seu amañecer negro De aldraxe, miseria e explotación crece? Ata cando o entenderá a xente Que co diñeiro que se gasta Na propaganda electoral Se deixa a sanidade e a ensinanza sen nada? Ata cando entenderá a xente Que mentres … Seguir lendo
Goberno: Non culpes o pobo de violento, Si ten sinal nas costas, Do vergoñento esforzo Para manter o sustento, Premiado con promesas é bágoas. Non digas que o pobo se revela Si se enfronta como protesta, Senón, a o freo que tendes posto Que algún día cesará. Que o que teña as mans enloitadas, Pola … Seguir lendo
Señor: Saiba vostede, que estamos para servirlle. Todo o que vostede pida, o temos, Con so chamar a… Pero lembre que hoxe cea Monseñor Coa súa excelencia; E lle aseguro que non queda Xa nada na neveira… A súa señoría repite, Moi a miúdo ese prato. Lle aconsello con tódolos respectos Variar un pouco o … Seguir lendo
É a nosa terra, a nosa vida, a nosa historia, os nosos poemas de sempre, o desamparo, o pracer, a nosa xente. . . Que terá a miña aldea De Fornelos da Ribeira! Cando piso a terra Se me ensancha o corazón É se me acende unha vela. Non será a terra, Os eidos e … Seguir lendo
Almofada Esquecida 