Non me queda nada a deber, Nin sorte, nin perda, nin gloria, Nada me queda na memoria, So unha lembranza de pracer. Mais me sinto en perder As penas que ei de contar, Non te estrañes que o chegar Outro ano mais, ei de sentir Que me deixedes morrer Que mirarme chorar. Despois de habelos … Seguir lendo
E chegar chegou como un potente furacán, Inventando patrias aramadas, Para protexer os famentos Dos sen patrias. Ninguén pregunta cantos caben, Nunha hora, nun día. . . non importa Para que os cadáveres descoñecidos Queden espallados nas aramadas ou no mar, Nesta Europa insolidaria, Xunto co señor Donald Trump. ¡Que custo ten as eleccións! Para … Seguir lendo
¿Quen é o meu Deus primeiro? É, o Euro, Despois a miña pensión, Onde encontro pro meu eido Alegría e paz no fogón, En espiga convertido, Sempre erguido, Sen temor, O miralo cobra forza Neste pobre pensador. ¿Quen é o meu Deus primeiro? E, o Euro. Despois a miña pensión Onde encontro pro meu eido, … Seguir lendo
A escena se repite No vaivén dunha marea, Deste político pais En crise, se cambalea. Sen moral, sen vergoña, Sen xustiza, Que fai da inmigracións ilegal, Un tormento, Con xentes que naufragan Nadando contra corrente, Sorteando as tormentas Nas escuras noites, Sen alento, Tras a pantalla do plasma E as verbas pervertidas Moven a nosa … Seguir lendo
Os millonarios corruptos Se sentan cedo o Sol, Nas terrazas de verán, Mentres outras xentes Cargadas de fame están; Sen beneficio pagan o ive, Mirando si vai chover. . . Por si a caso non ¡Foder! Constrúen grandes edificios Para alcanzar o seu reto; Os “pobres” están sentados Nas cafeterías co móvil. Xentuza, fina da … Seguir lendo
Este é o voso tempo, En alcanzar a vida nova, Aprendede das novas sombras, Enterrando sempre os medos E retornando os vosos eidos. ¡Non rendervos! A vida é iso, Continuar co bagaxe, Perseguindo os antigos É destacar, si queredes o Ceo ¡Non os rendades! Non cedades o tempo, Faga frío ou calor Queime o Sol … Seguir lendo
Non é imposible sentirse libres. Non é imposible loitar por cambiar a sociedade. Non ser incapaces de mirar o mundo É non imaxinar outro. . . Froito deste necesidade Escribo, sabendo que, Se necesitan xentes populares Para permitir seguir en pe, E construír poemas de compromiso Con nos mesmos, e coa xente. Humildemente sono con … Seguir lendo
(Que mais da) Parece ser que “A Cagantina” é un poema obsceno que se lle atribúe a Xosé Marti.Ou a o menos é unha “lenda” de cando era mozo , exiliado en España,residindo en Zaragoza. Di: “Me cago en Prím e Topete, (1) En Silvela e Castelar (2) En todo peninsular, Dende Madrid a Albacete. … Seguir lendo
Almofada Esquecida 