People’s Flowers
Richard Estes
Adeus, meu amigo, querido,
Ti sempre traballando na terra,
Cal sen o xugo, cinguido,
A o dono pedindo clemencia.
Es dos poucos labregos,
Sen vicios,
(Apenas fumas),
Nin te tiras as mozas novas,
Nin andas polas romarías
Perdendo o tempo nas témporas.
Non vas co teu gando a lucilo
A feira de Ponteareas;
Que si levas a vaca
Todo o mundo sabe
Que vas para vendela.
Non xogas, non bebes,
Nin te adicas os pleitos
E todos te queren na aldea.
Dime pois:
¿Porque non saes de pobre,
Traballando do fogar a leira
E da leira o fogar?
¡Ai, amigo! Esta vida e pobre,
Dura e moi negra,
E o peor que non vexo
E remedio para ela.
Eu traballo día e noite,
Tódalas terras que levo aforadas,
Eido e leiras,
Unhas pagan algo do seu froito,
Outras un cuarto apenas,
Logo de pagarlle o dono
¿Que é o que me queda?
Pouco mais que a sementeira
E aínda así, non collo nada para ela.
Dixeches ben o principio:
Ser servo destras terras
Que sobre elas traballas,
Arrancando cos suores do ano
Con estas mans escravas e baleiras,
Esas leis que fan novas
Para min son sempre vellas
So mentes notei hoxe que pago
Tributos a feixe, sempre aumentan.
De seguir así amigos,
como así van indo as cousas
So me queda, meu amigo,
Un remedio:
Marcharme coa muller e fillos
Para a Suíza ou América.
Almofada Esquecida 