O río Tea vai turbio, Farto de fuxir o seu destino Arrastrado pola desfeita. Sobre a auga flotaba un pano, Dos que serven para todo; Unha botella sen mensaxe, Un s pedazos de madeira, Unha pequena barca Xa demasiada vella. Dous peixes, Pechan o concerto Deslizándose entre as follas Do outono en Fornelos, Destinado a … Seguir lendo
Medín que en Fornelos da Ribeira Se van perdendo as raíces, E iso e certo; Xa non se asoman as imaxes Na Carballeira das Fraguiñas, Nin as velliñas sentadas, Nin o gaiteiro Carrameixo Tocando a muiñairiña. Seguir lendo
Canto eu era meniño En Fornelos da Ribeira, Tiven de amigo un canciño Que se chama Lotiño. De noite durmía O pe da cama; Eu lle regalaba bicos: “Xestos dende a almofada”. Seguir lendo
Eu xa non creo nos milagres Nin na alma do home Que florecen cando chove. Tan pouco xa nos viñedos Nin nos verdes campos Alongados xa dos eidos. Hoxe, por hoxe, Aínda creo no río Tea, Nos rueiros pisados de barro; Teño fe nos paxaros E espero cada ano Ver as andoriñas veranear En cada … Seguir lendo
Canta, amigo de Fornelos E que escoiten a túa voz, Pois o que te escoita a ti, Tamén nos escoita a nós. Ti cantas as túas penurias O sufrimento da vida; Ti cantas as dores, E tamén os desamores Naquela noite estrelada Na carballeira das Fraguiñas, Detrás da muller encantada. ¡Canta, meu amigo canta! Seguir lendo
E son auga da fonte, Eu son auga da tormenta, Eu son auga da Ria de Vigo, Eu son un vaso de cervexa. Eu son o Ceo azul celeste, Un xeito, das estrelas, Do firmamento infindo Nunha noite sen estrelas. Eu son a carballeira das Fraguiñas, Eu son as pedras da Laxe, Eu son as … Seguir lendo
A Carballeira das Fraguiñas Co cortizo sostendo o tronco, Cos seus brazos en rama Implorando o Ceo, Encurralada en solitario, Alí está triste, Pálida da Lúa chea, Espida por esquecemento, Sedenta de auga clara, Nostálxica con o Cruceiro. Ninguén sentado nas pedras, Ningún neno xogando o eito, Ningunha man pra recoller As queixas e os … Seguir lendo
Xeneroso aínda que erguido Creo cal ti Calderón Que todo na vida e sono E os sonos, sonos son. Non discuto si consciente Ou docemente durmido Por virtude inminente O poder dos meus sentidos: Destinados con perfecta E admirable precisión A tenencia da liña recta Ou as xustizas de Garzón, Xa que e un home … Seguir lendo
Almofada Esquecida 