Sempre co pensamento Na miña terra: Fornelos da Ribeira Levándote no corazón, Canto tempo mais me separo Mais grande e a obsesión, Desta terra de amores, Crecendo sempre con brío Para ofrecer flores e vida Dos ricos sedimentos do río. Fornelos da Ribeira Aldea rica en poemas, Sempre risoña cantando, A triste melancolía De cando … Seguir lendo
Cando o abade Fandiño Subía sempre pra a misa, Na costa das Fraguiñas Se encontraba coa xente Que ía para as súas viñas. No domingo, Dándolle o pedáneo a guía Anunciaba como unha bomba, Pouco antes o gaiteiro Que arrecuando viña, Subindo dende As Fraguiñas. E no alto axexando No campanario subido O Sancristán que … Seguir lendo
Foi pasando o vento chorando, Polos eidos da noite do Alén, Onde dorme tranquila a naciña, Repousando para sempre Da alma ¡Meu ben! Levo o peito ferido de pena E nomeándote quixera morrer, Sen consolo, camiño do mundo E da vida sen ti ¡Non souben que facer! Foi pasando o vento chorando doído, Por riba … Seguir lendo
(Con todo o meu cariño, do cal me honrei ser amigo) Era o Miro do “cagalleta”, Un home traballador, Para facer os seus traballos Non había outro mellor. Traballaba o día enteiro, Fora o norte un vendaval, Non chegando a 15 cartos O seu cativo xornal. E con eles o pobre tiña Que manterse apertado, … Seguir lendo
Ufido do seu talle e da súa persoa Coa altivez de fidalgo no semblante Vestido sempre de arrogante Coas súas calzas, co seu valor Cuidando do seu eido sen fisuras Soñando grandezas o instante, Rezando con devoción, bastante, En vez de calar, pregoaba, Intentando pola “nai”, unha quimera Matándoa sen soltar a espada, Quixo o … Seguir lendo
O chan de Fornelos vía O suco que deixaba a vaca, A fame marafunda, A miseria que asustaba. O chan de Fornelos Lamentaba triste, Un lamento amargo E un grito longo. O chan de Fornelos sentía A desesperación, Baleiro o estómago, A ignorancia en maldición, E a morte. O chan de Fornelos sabía, Da paciencia … Seguir lendo
O noso goberno e como Deus, E deus e como o noso goberno: A Gloria e para os dous, E para os pobres inferno. Ambos son poderosos E se lles rende respecto, Cos ricos son xenerosos Os pobres non teñen creto. Tanto Deus como o goberno, Nos miran de abaixo arriba, Os pobres non lle … Seguir lendo
Entrando polo rueiro Da Cruz, A Fornelos da Ribeira, (Miña aldea), Había un atallo Xunto a verea Para chegar As Fraguiñas. Onde se fai unha paradiña: Nos enterros, a Igrexa; Onde se pousan as vellas Que do rueiro de Rañe Veñen na cabeza coa leña. Onde a Santa compaña, Di se lles aparece, Nas noites … Seguir lendo
Mais ou menos pola década do 1.940, os rapaces de Fornelos da Ribeira ían polos eidos cantando a Boa Nova: Abride a fiestra rapaza Que che queremos cantar Que ai moitos rueiros na aldea e a todas queremos ruar. Matamos a fame nosa Fartándonos do “latín”, Nos escorremos os frío Con o fogo do candil. … Seguir lendo
¡Madriña! Veño por este camiño Para fixar un alto na túa morada; Descansar un rato: A sorte está botada. Aquel orgullo que me ensinaches Que tanto me fixo sufrir, Que non puiden entender, Tampouco puiden aprender Nesta terra: “ Era vivir”. ¡Madriña! Lle quero contar Que a mentira e a verdade Dormen baixo un mesmo … Seguir lendo
Almofada Esquecida 