Licencia poética

Os meus poemas senten angustia vital E dor pola situación actual. Saben que do esplendoroso verdor da terra Pode saír o último. Seguir lendo →

No cemiterio de Fornelos

No meu Fornelos da Ribeira, Pola noite, Resplandecía o cemiterio coa lúa, Estando todos espertos: Algúns descansando en paz, Outros cos rostros mais tensos, Alcanzando a eternidade, E os outros coa cruz do misterio. A fora a xente camiña polos rueiros; E as árbores en silencio choran. Deiteime a durmir E vin imaxes descoñecidas E … Seguir lendo →

¿Quen o dixo?

Ser comunista Por mais que orne o asno Sen escrúpulos, Nunca comeu nenos crus, (Ou en pepitoria); Nin violado monxa algunha, Nin establecido pactos con o Demo, Nin financeiros presumindo de patriota, Ocultando produtos do saqueo. Ser comunista, e ser utópico E rebelde ¡Non te ofende! Seguir lendo →

Na aldea de Fornelos da Ribeira

Nesta aldea de Fornelos, Que adorei toda a vida, As árbores, o ceo e a distancia, As veigas, e as flores perfumadas, Incluso a soidade, Nas tardes adormecidas, Estando xa na hora da partida, Envolvo o vivir da miña infancia, No eido de Cambra a miña estancia, Daquel tempo que se foi, a fe perdida: … Seguir lendo →

Ano 2.022

¡Carallo! E vai un ano mais E non estou contento Coa sorte que me deu a vida, Do Antigo Testamento. ¡Xuventude! ¡Que tempos! Dunha infancia vigorosa Que me disfrazou os sonos Con todo o seu primor, Foi o arlequín do toxo Que aínda perdura no tempo, Daqueles fermosos sonos Cando cuberto o rostro Ía o … Seguir lendo →

Como pintor que son . . .

Levo a Fornelos no pensamento, Como un recanto que me inspirou Pintar o cadro que mereces ¡Como pintor que son! Os teus arumes e a túas augas, Poesía e arte na carballeira, Das Fraguiñas a primeira, Que cada ano medras mais ¡Te canto unha galega! No festival das Fraguiñas, Con sabor a estranxeiro E en … Seguir lendo →

Dificil . . .

Difícil e ser de Fornelos, De Fornelos da Ribeira; Mais difícil e ser poeta Da beleza desta terra. Campos, veigas e baldíos, Rio Tea, pola parroquia E canto en ela encerra. Difícil e non querela Coma a unha nai se quere, De Fornelos, erre que erre Subindo e baixando escaleiras, E que ninguén saiba o … Seguir lendo →

Ano 2.020

Xeneroso aínda que “pergeño” Creo cal ti, Pedro Sánchez, “Que todo na vida e sono E os sonos, sonos son”. No discurso si consciente E docemente durmidos Por virtudes in namentes O poder dos sentidos Distinguidos, con perfecta E admirable precisión, A tesitura da recta E da volta de Pablo Iglesias. E xa que fillo … Seguir lendo →

G a l i c i a

(Deus a deu) Galicia docemente está ollando o mar; Ten vales e montañas E terras para labrar! Ten portas, mariñeiros, Cidades e labregos Cargados de traballos Cargados de trapalleiros! Galicia e unha NAI Velliña e soñadora: Na voz da gaita se ri, Na voz da gaita chora! Galicia e a que vemos: A terra, o … Seguir lendo →