¡Oh mundo, inmundo!

Hoxe este mundo produce noxo E si puidera o faría saltar polo ar, Eu mesmamente. Xa non se pode vivir; e si ti me fixeches Foi culpa túa, non e miña. Se tiveras que xulgar a este pobre home, ¿Que farías? Seguir lendo →

Para os emigrados de Fornelos

Eran tempos difíciles, Cargados de medo e incerteza, Que un día cruzaron o charco Coa esperanza de contar a historia Amontoando sorrisos e bágoas Ancorados no traballo da terra, E loitando polo pan de cada día Mentres o outro mundo cuspia. . . Cara arriba. ¡Que realidade esa! ¿Que lle quedaba? A pobreza e miseria. Seguir lendo →

Fornelos Da Ribeira

E pedra E rio Tea; Outras pedras. E pedras para cruzalo Aínda que ti non o queiras. Seguir lendo →

Escribir. . .

Eu quero escribir un poema Cada día. E posible. A pesar de que non riman. Un poema cada día Porque algo me descubre: Ver o merlo na cerdeira vendo pasar unha nube. . . Seguir lendo →

Lembranzas do caracol

Lémbrome do caracol Paseando orgulloso Coa súa casa a costas, Que advertindo do perigo, Se mete na súa casa Sentíndose a salvo Cando alguén o ataca; Pero cando xa non existe, Queda a súa casa E testemuña da súa alma, Que conserva a realidade Da morte do caracol Pasando a eternidade. Seguir lendo →

As veces vexo

As veces vexo, cousas Que non podo esquecer: Como a terra maltreita Necesariamente hipócrita Como a bola de cristal. As veces vexo, a terra Convertida nun dilema: De estandartes e mantillas, De piollos, chinches e crucifixos, De perfumes malfeitores De sancristáns famentos De novenarios e misas. ¡Isto foi o meu pasado! As veces vexo, a … Seguir lendo →

¿De quen é?

A terra dos Castro, Que ergueron os celtas, Nesta fermosa aldea De Fornelos da Ribeira? A terra que garda cumes Do rio Tea e regueiro Ribeira Pedras doentes Dos vellos petrucios Da noite, O pe da lareira? De quen é a nosa terra, Dos días de brétemas, Da calma risoña. Sementando soidades, Enchendo as penas, … Seguir lendo →

Ano 2.022

Fornelos debe ser un taller De activa xente humana Afanándose en cada mañá Como se fora onte, Para lograr entender A voz poderosa e santa Chamando: “Traballa e loita”. O mesmo que o poeta canta. Seguir lendo →

A vida se vai. . .

A vida se me vai, non sei a onde Coa luz do sol vixilante; De min se alonga se dicirme a onde, O mesmo que o meu Fornelos Que me abandona se dicirme a onde E si eu lle pregunto: ¿A onde vas, a onde? Se sorrí placidamente, Sen deixar sinal algunha De quen sabe … Seguir lendo →