A vida é unha oportunidade, aproveitana. A vida é fermosa admírana. A vida é dozura,saboréana. A vida é un sono,faina realidade. A ida é un reto, afrontána. A vida é un xogo, xógano. A vida é feiticeira, coídana A vida é riqueza, conservana. A vida é un misterio, descúbreo. A vida é amor, gózao. A … Seguir lendo
¡Cantas veces penso que estás ao meu lado, Debaixo da miña cabeza durmida! ¡Cantas veces me inclino para durmir Silenciosamente esperto, Fundido de infinda tenrura Sobre a colcha, Me tapo E coa radio acendida A escoito medio durmido. E penso: Entre o Ceo e a Terra Hai sempre Pola mañá unha flor E pola noite … Seguir lendo
A vida e fermosa, O ceo sempre azul, O Sol o ilumina todo Aínda mais cando estas tu. Seguir lendo
(De Baldomero Fernández Moreno, arranxada) Ei aquí, unha bágoa caída na almofada É soaron na funda do frío amidonado, Na aurora terás o cabelo mollado. Non podo durmir de soidade e tristeza, Non poría no teu ombro a cansada cabeza, Choraría un pouco é choraría de pena. . . Pero ai, unha distancia de xuncos … Seguir lendo
Xosé Anxo Buesa, (Cubano), se expresa así: Cando dobres a túa almofada, coas mans somnolentas, É domingo a domingo, vaias a misa, Da túa casa a igrexa, perderás a sorrisa. ¿Que mais podo dicirche? Serás esposa honesta Que abanicas o esposo cando ronca a sesta: Tras fregar os pratos, e tendelas camas, Te pasarás as … Seguir lendo
Dicía nalgunha ocasión “El Confidencial”: “A triste, perigosa é suxa almofada, oculta entre as sabanas. Soemos pensar en xeral, que a suxidade se encontra fora do noso fogar, nos camiños e rueiros, na nosa aldea; e sen embargo, nos esquecemos que grande parte da suxidade, nos nosos días, se encontra no ámbito mais íntimo do … Seguir lendo
Foi a iso das oito da mañá, cando me daba volta outra vez. . . Somerxido no sono pracenteiro, na plenitude das sabanas, do colchón almofado, da temperatura, os ruídos, é da vexiga indicando xa a hora de cambiarlle as augas as olivas; mentres o estómago ruxía neste mes de Xaneiro, que hai cousas que … Seguir lendo
… é aquí sobre vos, mentres Me florece esta almofada esquecida, Os digo que quizais no silencio Me reclame con mais forza, Me grite mais, Que o mármore E puñado de alelís”. (Arranxada, “Fosa común”, de Xulio Mariscal. Curral de mortos 1.953). Seguir lendo
Almofada Esquecida 