Eu son . . .

Eu son como Xoán Gonzalo, o valente, o poema mais completo, E a unidade diferente: A metade do que escribo E a metade do que sinto. Seguir lendo →

¿Quen sou eu?

Puño encrespado. É que es ti Fornelos, Para doerme tanto. Seguir lendo →

¡Que malo son, de verdade!

Eu non quero por fin a “nada”, Para non facerme ilusións; Quixen escribir un poema É perdín a inspiración. Direi que son o culpable Destes poemas mal feitos. Eu penso, haberme portado ben, Nesta desfeita, ben feita. Para min, os poemas saíronme ben, O malo din que fun meu. Así que, os poemas aquí os … Seguir lendo →

Eu son…

Eu son: Un mar na Lúa, Na memoria, Nas entrañas da sangue… Un cambalear Nos camiños do ancestros, Desta miña querida terra É como non, Golpeados nos arqueixos. Seguir lendo →

Eu son así

O fantasma que se cruza Con poemas de miseria, Avasalando a mente Sobre a alma que domina: ¡Soa o vento! É as mans se enfrontan As verbas con medo. ¿Serán as verbas? ¿Serán os versos Que debuxan os meus poemas? Eu son así. ¿Por que? ¿Para que? Son o pobre poeta Que nunca chega. O … Seguir lendo →