Si o enfermo que sofre, É deste chan que pisamos, Límpase, pois non merece, O pago que estamos dando. Ter unha luz que agoniza, É que tenebroso o vemos Que se apaga, que se perde, É sen el, nos esquecemos. Advertisements Seguir lendo
Tag Archives: fornelos
Lembrando os parrais do eido de Cambra
No rueiro do Casco en Fornelos Hoxe deume por aquí, Lembrar as parras do eido de Cambra; Tallo amargo e dura a vea Despois de tantos estragos. Eu bebín viño daquelas uvas, É comín sementes doídas, Porque o demo Fai xa tempo, Que camiña polo eido Pisando terra durmida. Grazas a miña madriña, Hoxe só … Seguir lendo
¡Escoita Fornelos!
A voz do te fillo Que te fala na lingua materna; Na lingua que herdou Dos seus antepasados: Na lingua que poucos fallan. Desta maneira de falar. Daquela sangue inútil, Daquela vida de sangue, Daquela vida de antes, ¡Sálvame de tantos males! Que o meu chanto se faga alegre, Que a vida que te rodea … Seguir lendo
¡Hai Fornelos da Ribeira!
Miña aldea vigorosa Con séculos de fidalgos, primixenios Poetas de gotas gordas (enxeñeiros), Que na Carballeira de As Fraguiñas, Mitigabas os poemas. . . Sen tempo, na súa mente reta, E coa inspiración,buscando Un convenio; Xurde o xenio Para a meta, Coas cores das árbores, Brancas e violetas, Sen linguaxe, Logra sonos,sempre esperto, As verbas, … Seguir lendo
El so vía…
(Dedicado o meu tío avó, Rogelio Estévez Cambra) El so vía O suco da xunta Da fame marabunta, A miseria que asusta. O traballo non abunda . . . El so escoitaba O lamento triste, O chanto amargo, A vida en letargo, E o grito longo. . . El so sentía A desesperación, O coraxe … Seguir lendo
¿De onde ves, Manuel?
Energúmeno poeta, Que mal sabes respirar…! ¿De onde ves, Señor amante das flores, Dos días de moito Sol, Naquela aldea perdida, De Fornelos da Ribeira, Do rueiro de As Fraguiñas, Da taberna do Churreiras Cando o Sol vai de caída? ¿De onde ves Manuel? Pois veño da fame, Da sede da vida, Das urxencias, Dos … Seguir lendo
¡Fornelenses!
O chanto é noso E a traxedia tamén é. Pois aínda que existe o chanto Aínda estamos de pe. De pe coa anguria, Orixinal é eterna. Co seu tesouro infindo Para mercar o misterio Deste mundo adormecido, O silencio dos deuses, E do deus do infortunio. Seguir lendo
