Non foi; non foi a Lúa, Tampouco a deusa meiga, Non foron as melancólicas lendas, Sereas, como as augas Do río Tea, O seu paso por Fornelos, Por Fornelos da Ribeira. Foi ela, unha pedra A que fixo voar a lavandeira, Cheiña de bágoas ela, Bicando as areiñas da terra. Eu vivía na sombra, naquela … Seguir lendo
Eu canto polos camiños, Escoito a miña xente, Que canta mellor que eu. Hai un asunto na terra, Mais importante que Deus: “Que ren escupa sangue Para que outro viva mellor” ¿Que Deus vela polos homes? Tal vez si, tal vez non, Pero e seguro que xante Na mesa daquel ladrón. Seguir lendo
Escribe, Manuel, escribe, Que xa tes o cabelo branco, O ollos moi alicaidos, Cubrindo a cachola, Cos cabelos da esquerda Do pouco que xa te quedan. Eu fun nado na aldea, De Fornelos da Ribeira, No rueiro de O Casco, E non me enfado por elo, Que son de Fornelos: ¡E tanto!. . . Seguir lendo
E un plácido verxel, un recanto, entre moitos que na nosa terra hai. Se descubre en Fornelos da Ribeira. A modiño. Aldea fermosa para aquel que a ela vai, Aldeiña descuberta Co río Tea, Rodeada de herba en flor, Onde os xílgaros amosan o seu contento, E onde o merliño asubía con primor. A carballeira … Seguir lendo
O queiras ou non o queiras, So tres son as condicións: O pasado, o presente e o mañá. O pasado, pasado está. Pertence as lembranzas, A roseira des follada. So nos queda hoxe é mañá. É si o presente non existe, Na medida que o pasado Xa pasou, Adeus, miña xuventude, Que maña Deus dirá. … Seguir lendo
Ser fillos de Fornelos Lle debemos o que somos; Os vieiros por onde vamos, Os eidos dos nosos rueiros. . . Por iso que o noso Fornelos Coas súas cousas, Escribe tódolos días, Os nomes agradecidos, De non telo esquecido. ¡Tódalas memorias son nosas! Seguir lendo
En galego cantarei, O meu fogar, onde fun nado, Fornelos, estoute nomeando Os sonos que levo en min. Lembrareite mentres viva, Non quero esquecerte, Nin cambiarte, Por ninguén que pense en si. Retomo a miña memoria Cando xogaba no eido De Cambra ou Estévez, No solar daquel rueiro. Seguir lendo
¡Salve, terra xenerosa De Fornelos da Ribeira! Por ser a mellor terra Cheirando a rosa. Respectaches sempre As ideas alleas, Tiveches bo profesor, Servíronche para ser mellor. ¡Fornelos! Terra solidaria Mereces ser un xardín, Onde a muller e unha rosa Defendida sempre por ti. ¡Fornelos! Xuventude valiosa Con espírito eficaz, Desta terra nobre e xenerosa, … Seguir lendo
O viño que tanto coidou a miña madriña Beber un viño “Mencía”, Era vida. Bebelo pouco a pouco, É deixalo na fuxida, É quedar desoído en todo. Iso si que non é vida. Bebelo en tempo cero, E suspirar por unha cunquiña E imprimir vida: É gozar dun suspiro. Nos tempos de soidade, É sentirme … Seguir lendo
¿Dime Señor, no escuro da vida, Como Xesús Cambra e Rivas, Foise quedando con ela? Na clausura cega Da familia porfiada E da Rosa Ánxela, golpeada: Soia é sen soidade Corazón único, Espido o fin, Desta inmortal capela Soia e en escuro A rosa foi verdadeira. Viu de Arxentina, Do Bos Aires, sen ruídos Cos … Seguir lendo
Fornelos da Ribeira é Un anaquiño de terra, Perdido no Planeta Terra. ¿Que é para min Fornelos? Un ruído do río Tea, Levando auga pro millo, Deixando pisadas augas. ¿Que é para min Fornelos? O vo dos paxariños Voando polos lameiros Cos seus trinos de primavera; Os peitos dunha muller feito terra, O cantar das … Seguir lendo
Aquel candil, Que dende os escuros da noite, Nos alumeaba, Chovía sempre Como fai na invernía. A miña nenez que sangraba Baixo o cordel verdoso Que se quixo apagar, No momento de arrancar Foi nunha noite de choiva Na adega da madriña, Que o irmá candil Non me quixo “alumear”. (Nos tempos do candil 1930 … Seguir lendo
