Cando volva o meu Fornelos, Verei renacer as flores, Naquel fermoso eido, Coa capela Santa Rosa E o viñedo esplendoroso, Ou quizais, Cando volva o meu Fornelos, Xa non atoparei aquel verde, A madriña, Nin a súa cálida sorte. Seguir lendo
Tag Archives: fornelos
Bendito sexa
Bendito sexas Fornelos da Ribeira. Cando me encontro no camiño, collendo as flores dos toxos Sen mancarme coas espiñas. Bendito sexa o eido de Cambra, No rueiro do Casco, Coas parras de uvas cheas Que a miña madriña tiña. Bendita sexa a xente, os amigos, Que camiñaron con migo. Bendita sexa a carballeira das Fraguiñas … Seguir lendo
Lembrando o meu Fornelos
Lémbrome daqueles tempos Perdidos naquel eido de Cambra, En Fornelos da Ribeira, Hoxe non son recoñecidos. Lémbrome daqueles tempos Que non sabíamos ren, E o intuíamos todo. Descubrimos cousas novas: As cores da tv. ¡Novidade! Os centros do CEIP do Ensino, En forma de froita estraña, Que foi alumeando os sonos Da nova xente estudada. … Seguir lendo
A miña aldea de Fornelos da Ribeira
Con mais dun milleiro de anos enriba, Comparándote con outras, Está a miña aldea querida Aprendendo a camiñar, Con u pe sobre as veigas E o outro no fogar Esquecendo algunhas cousas ¿Delas? ¡Para que os vou falar! Miña aldea de Fornelos Rodeada estás de veigas, Que conforman os mil anos. Viñas, eidos e hortas … Seguir lendo
Conto a historia . . .
Conto a historia dun tempo, Como os nenos de Fornelos Ían descalzos a escola Por aqueles rueiros de inverno. Como algunhas veces comían O que lles daba a xente; Dándose dente con dente Polo frío que facía Ante ese deus impertinente. ¡Cubrilos pes soamente! Dicían con arrebato: ¡Tan so un par de zapatos! Para eles … Seguir lendo
¡¡Ai Fornelos, Meu Fornelos!!
¡Ai Fornelos, meu Fornelos! Onde habitábamos, E nos escondíamos da fame, Enganando a pobreza, Terra de fame proletaria, Ouro da propia miseria, Fétida de cheiro a morte, Esconxuro da curuxa, Co seu sentido de embruxo. Así era o meu Fornelos, Naqueles tempos escuros. Seguir lendo
Amigos de Fornelos da Ribeira
Defendamos como grupo, Compacto e ordenado Sen cuestionala nosa vida Sendo borregos guiados. Non usemos o corazóns No que todo e mentira. Non pensemos no común Nin na posibilidade de salvarnos; Non sexamos soñadores Pensando no mal feito Porque a caída e peor: Sabede o que se di: Son os amos deste mundo, Dono dos … Seguir lendo
¡Hai meu fornelos!
Coa súa misteriosa campiña, Terras que andei eu Co can e os meus poemas . . . Terra que o home chora, O can esquecido, Obedecendo o seu home. Eu xa perdín o Ceo. ¡Xa sei que son pobre! Seguir lendo
¡Non foi ela, non!
Non foi; non foi a Lúa, Tampouco a deusa meiga, Non foron as melancólicas lendas, Sereas, como as augas Do río Tea, O seu paso por Fornelos, Por Fornelos da Ribeira. Foi ela, unha pedra A que fixo voar a lavandeira, Cheiña de bágoas ela, Bicando as areiñas da terra. Eu vivía na sombra, naquela … Seguir lendo
Vou cantando por Fornelos
Eu canto polos camiños, Escoito a miña xente, Que canta mellor que eu. Hai un asunto na terra, Mais importante que Deus: “Que ren escupa sangue Para que outro viva mellor” ¿Que Deus vela polos homes? Tal vez si, tal vez non, Pero e seguro que xante Na mesa daquel ladrón. Seguir lendo
Escribe, Manuel, Escribe
Escribe, Manuel, escribe, Que xa tes o cabelo branco, O ollos moi alicaidos, Cubrindo a cachola, Cos cabelos da esquerda Do pouco que xa te quedan. Eu fun nado na aldea, De Fornelos da Ribeira, No rueiro de O Casco, E non me enfado por elo, Que son de Fornelos: ¡E tanto!. . . Seguir lendo
¡¡Ai Fornelos da Ribeira!!
E un plácido verxel, un recanto, entre moitos que na nosa terra hai. Se descubre en Fornelos da Ribeira. A modiño. Aldea fermosa para aquel que a ela vai, Aldeiña descuberta Co río Tea, Rodeada de herba en flor, Onde os xílgaros amosan o seu contento, E onde o merliño asubía con primor. A carballeira … Seguir lendo
