¡Como é o meu país!

É ardente, famento e desolado, Blasfemo. País da boca pechada. País de todos, país de nada. País que adora a miseria, O silencio, A anguria da tarde,que mata. Ninguén sabe nada de nada, A mentira cae fervendo, Sobre o pobre perseguido. Somos ricos en miseria, É enganados perdidos; Se proclama que é o orde Primeiro, … Seguir lendo →

¿Quen cre no meu pais?

Si hai fame nas escolas, Homes sen traballo, Mulleres ensinando as vergoñas Cubertas de rotos trapos. Meu pais:”Non creo en ti”. Ferido profundamente, Teño de protestar e protesto Ollando as gabias de sempre. ¡Tantas! Daqueles restos de xentes: Daquelas sangrantes mulleres, Que nunca pediran as guerras. So querían comer, Crecer, É un chisco de terra, … Seguir lendo →