Poema, man baleira Poema, man enloitada Polo furor da nada, Tesouro do mediodía. Poema, eido sombrío, lonxe daquela pisada, Poema da man bacía. Poema que xa está fora, Poema que e quimera E a vez a voz de deus E as veces a voz da nada. Poema e estar calado Escoitando a miña vida. Seguir lendo
A miña vida: Un poema, Lembrando o eido de Cambra, Cos seus viñedos e uvas, Na rúa do Casco, Marcando camiños, A capela Santa Rosa, E os paxaros nos niños. Para min, terra querida, De beleza sen igual, A xente ruda e sinxela. Oferta non casual. Son as vivencias dun neno As que me fan … Seguir lendo
Este poema escribo, Cos dentes moi apertados, Coa alma acendida E os pálpebras pechados. Xa non me puiden queixar Da almofada esquecida, Falta de moitos sons, É de esperas con feridas, Mentres a soidade morría. Xunto a almofada lembraba, O cantar daquel merliño, Do incansable colibrí É daqueles outros amigos. Seguir lendo
¿Poeta ou non? Non o sei. Na almofada da miña cama agarda, Alumeada ou non, na mente. Está por ver nesta noite, Na cama, descansando, Lembrando belidas cousas Que esperabas de meniño. ¡Famento meniño! De pan que non había, Sonos e luz dun día, Fogar da Terra. Creciches e te enchiches de vida: Da mesma … Seguir lendo
… é aquí sobre vos, mentres Me florece esta almofada esquecida, Os digo que quizais no silencio Me reclame con mais forza, Me grite mais, Que o mármore E puñado de alelís”. (Arranxada, “Fosa común”, de Xulio Mariscal. Curral de mortos 1.953). Seguir lendo
