Teño unha latexada poética Perdida no tempo: Un reclamo nas pedras De infinda sabedoría, Na miña aldea de Fornelos. Alguén descompuxo a sementeira Onde nace a verdade durmida E creceu na verdade Socialmente ferida. ¡Hai tantas formas de fuxir! Obxecto de inútiles pisadas, De intrépidos periplos Que agardando o seu amparo Xemeron no mais alá … Seguir lendo
Feito da nada, so dun alento. Nada son, nada me sento; Quizais un roce co vento, A nada me neguei ¡Así o sento! Paixón ou virtude perseguida Ata hoxe envellecida, Sombras do meu pensamento. Sen nada vin, nada perdín, E si nada son, na intentei, e Nada intento; Sen outro epitafio que o esquecemento E … Seguir lendo
Juan Bautista Andrade de Vigo. Xa El Pueblo Gallego, lle dedicara unha crítica eloxiosa aos seus poemas e que Almofada Esquecida recolle: “Nos altos capiteles Dos arcos do claustro, Fan florecer a tarde Unha guirnalda de paxaros. No medio do claustro, a fonte, Corazón de auga, cantando. . . I escoitando os arraiáns En silencio … Seguir lendo
Escoitei un grito, un xemido, Era unha obra en construción, Con estrofas de grava e cemento, Con poemas de area, varilla corrugada, Baixo o ritmo dunha pala, unha tras outra, O fío do poeta Que a mide con o metro E termina na estación. O andámio e o amigo, A chumbada e a guía O … Seguir lendo
Almofada Esquecida 