(Día das Letras Galegas) ¡Cantas veces penso escribindo estes poemas, (que non dan cartos), pasando o tempo, que noutras trafegas, (poida ser que me deran algún lucimento), para mercar libros, ou andar facendo outras cousas de proveito. Escribir o que escribo, pensando o que penso, poño o caletre en grandes apertos; póñome serio, e me … Seguir lendo
Deus non vive no Vaticano porque non precisa estar pechado na opulencia, da igrexa, no altar, senón coa mendicidade. Por iso Deus non está onde din que está. Seguir lendo
Aquel pequeno Mañoliño, (unha bala perdida) buscaba a súa saída, porque dentro del non se sabe quen era, co frío e o silencio chorando bágoas de dor. Buscando ¿Quen era? Como cómplice dunha voz dixo: ¡Corre, corre e vaite, coidado coas pedras, si e que buscas a resposta! Seguir lendo
Noite escura, noite escura; Xa me tes aborrecido; Coas noites de Lúa clara, a Lúa vaise poñendo polo monte San Nomedio para quedarse conmigo: ¡Non teño outro remedio! Seguir lendo
(O galo da miña madriña para toda a parroquia) Donas e señores: Antes de subirse o poleiro, tendo moito coñecemento, deixárame a min encargado de publicar o testamento. Atención pido, señores, porque vou a comezar empezando polo eido da María do Casal. Para a Celsa da Marela, como moza moi galana, deixaralle este galo, o … Seguir lendo
Son desta terra inconfundible, bohemio escasamente, amargado e desconsolado por non ter xa a augardente. Aínda que me custe morrer, non deixarei de bebela, porque e unha mostra de amor querer quitarme a vida. A augardente e o meu consolo, para os meus tristes días, viaxando polos rueiros de Fornelos da Ribeira, buscando a ilusión … Seguir lendo
Foi sempre noite para os probes, so pan moi negro, sen areas de sal; botando un caldo ben escoado e goldro suando o comer sen facerlles mal. Juan Manuel Pintos Seguir lendo
Na taberna do Xurreiras, para gozar do apetito, rodaban sen cesar as cuncas como torrentes de viño. E naquelas risadas, alí dispostas pros gritos, se mesturaban confusamente: Uns con licor de augardente, tributando culto excesivo; outros variando de praceres, pero si todos unidos, admiraban a taberna, e a música nas Fraguiñas. E sobre o rostro … Seguir lendo
Vin da nada e vou camiño da nada; Quixen vivir a vida no silencio, e nas noites garimosas, de medos e segredos: ¡Frío! ¡Calor! e ¡Silencio! ¡Descubrín un mundo de segredos! Que me impresionaron, atravesaron tantos anos perdidos, comunicándome con mundos rabiosos, con bicos misteriosos da nosa terra garimosa que fai vibrar amorosa o vento … Seguir lendo
O gran Vigo, goza dunha dicha sen igual, con unha Ría esplendorosa co seu verde celestial. Ve poñerse o Sol polas Cíes, brillar mais vivo o ideal, escoitando con suave acento a “Ría de Vigo” ondear. Toda a natureza e un canto triunfal, un paraíso aquí na terra que ninguén pode envexar. E nos oídos … Seguir lendo
Almofada Esquecida 