O meu pais que é España. Os días vanse largando, É o meu corazón de poeta, Regresa a miña terra Coas xentes que se queimaron. Queimaron é digo, ben, Coa sequidade dos sistemas É coa cadea dos probes. É os poetas non se esquecen, Daqueles políticos viles, Dos vencidos, dos perdoados Pola miseria dun deles. … Seguir lendo
Non quero lembralo rostro, Daquela rapaciña, Estaba fronte o Cruceiro Deste rueiro das Fraguiñas. Coa cadencia do ouro, Coa súa prenda festiva, Foi o primeiro en sinalarme O amor do seu avó. No ano da súa morte Tras unha longa espera, A morte aparece, coma sempre, Cando menos a esperas. Si é que foi o … Seguir lendo
As velliñas de Fornelos Son novas feitas en dor, Por aqueles que morreron É por aqueles que viven. So agora, aprenderon a amar Sen pedir nada a cambio: So agora son fermosas Coa beleza apagada da estrela, Que se miran no espello, Coa súa pel amouchada. Mulleres de Fornelos ¡Saúdos! É digo: ¡Adeus! os que … Seguir lendo
Si o enfermo que sofre, É deste chan que pisamos, Límpase, pois non merece, O pago que estamos dando. Ter unha luz que agoniza, É que tenebroso o vemos Que se apaga, que se perde, É sen el, nos esquecemos. Seguir lendo
O Sol de Fornelos, digo eu, Quentoume sempre a mente, E fíxome despexar A miña probe semente. Escribir sempre o que sinto, É me nego a escoitar As cousas que eu lamento Por mais que cante por dentro Danme ganas de chorar. ¡Oxalá! Neste anoitecer Tan triste, como me vedes, Cambie as tornas o revés, … Seguir lendo
Non corras, amigo meu, Que podes caer de fronte; Non quero que contes As estreliñas do Ceo. Non me saen ben as contas, Como eu quero, Porque pense tal vez, O revés. Fíxate, amigo meu, Como crecen as espiguiñas Do millo en xeral, Cos ventos cardinais: Os homes votan semente A terra as desenrola E … Seguir lendo
Non é culpa das campás, De Fornelos da Ribeira, É do pobo que está durmido, E a mente adormecida Que non sabe que é vivir. Correndo foi a Lúa, E a xente adormecida É non sabes, Ti Fornelos, Si ela quedou enfadada, Ou quedou agradecida. Miremos todos o Ceo, Empecemos a xogar, É mais adiante … Seguir lendo
Viño tinto, sabor Mencía Fulgor do ocaso, Vin a túa mirada Da cor e da túa dozura, Fíxencheme pracer no corpo En pleno sorbo, Da vida e da alma. Agora que te encontras Lonxe de min, Baixo a miña intensa mirada, ¡Démoslle un trago a vida Polos intrépidos rueiros Da nosa ausencia perdida! Alguén programou … Seguir lendo
Do Señorío de Rubiós O amor polo “retinto”, Non se vende nos mercados; Non se perde no palal Dos catadores, é non recae En demagoxias salpicadas De panfletos reaccionarios. O “retinto” de Rubiós, Ata agora, que algún Quixen pronunciar, Un discurso o seu favor, Este non foi mais que eu Por dicilo, sen pensar. Seguir lendo
Es ti, árbore da capela Deste rueiro do Casco, Vendo como pasan os anos, Fuches a único signo Que a sombra convertiches Neste cruce de camiños A capela Santa Rosa Polos Cambra instituído. Mireite nos teus ollos É recoñecín o teu nome, É soltei un sentimento Na forza do teu cariño. Faltei longo tempo desta … Seguir lendo
Almofada Esquecida 