¡Canta xente se nos morre!

¡Canta xente se nos morre o ano! Todos teñen nai próxima E o lado, A tristeza muda, Da dor das xentes mortas. Seguir lendo →

Poeirentos camiños

Adeus, adeus, fogar de Cambra, que albergou o meu amor primeiro; Adeus, dende o eido, E fogar dos meus veciños: Sei que son un ingrato O deixarvos, Nese xardín de soño. Neses nosos camiños; Sede propicio, Vigoroso seno Do Sol que acaricia A Fornelos da Ribeira. Adeus o Ceo celeste, Que cubre a esta terra … Seguir lendo →

Para vivir…

Para vivir, non quero Pazo nin torre. ¡Quero alegría en alto Como vive o pobre!. Quitar o uso do traxe E as sinais é o retrato; Eu non quero ser así, Disfrazado doutra cousa, Que non sexa como Ti. Quero ser puro e libre, Quero que cando me chamen Sexa sempre eu, É cando pregunten … Seguir lendo →

¡Pobre pobo!

O noso pobo o vexo confundido, Na miseria polos sicarios Polos ricos reaccionarios, Polo pobo des nutrido. Terra de ladróns invadido Coa complicidade dos funcionarios Que se fixeron millonarios A costa dos empobrecidos. Non falemos da xustiza, Nin das rendas do diñeiro. Outra revolución se necesita Para colgalos rateiros. Seguir lendo →

Deus: ¿Onde estás?

Fai tempo que non te falo, Fai tempo que non te rezo. Non te des por enfadado Pois fun de neno enganado E te dediquei moito tempo. É cando na Igrexa de San Xoán De Fornelos, por mais sinal, Vin a miña xente de xeonllos Suplicándote, Vin as túas pernas sangrantes Decidín preguntarte: ¿De que … Seguir lendo →

¡Que difícil é vivir!

Que difícil é vivir, Cando se vive famento; Pero aínda é mais difícil Que falen os nosos mortos. Fame aquí, fame alá, Fame en tódolos pobos: Fame en cada esquina, Na escola… E si hoxe piden pan Maña os comen a impostos. Fame aquí,fame alá Non hai esperanza e paz, Nin tampouco alimentos. ¿Porque non … Seguir lendo →

El so vía…

(Dedicado o meu tío avó, Rogelio Estévez Cambra) El so vía O suco da xunta Da fame marabunta, A miseria que asusta. O traballo non abunda . . . El so escoitaba O lamento triste, O chanto amargo, A vida en letargo, E o grito longo. . . El so sentía A desesperación, O coraxe … Seguir lendo →

A boneca

Era un anoitecer de decembro, Unha meniña humilde, Descalza E as mans hirtas, Sen temor a choiva, Cada vez mais apertadas Diante da “Tenda de Rón”, En Fornelos da Ribeira, Contemplaba extasiada, Unha boneca, que na fiestra estaba. – ¿Que fas aquí? Lle pregunta, Ron, o tendeiro, Con voz desairada e seca, Empuxándoa pra fora. … Seguir lendo →

¡Hai miña almofada querida!

¡Cantas veces penso que estás ao meu lado, Debaixo da miña cabeza durmida! ¡Cantas veces me inclino para durmir Silenciosamente esperto, Fundido de infinda tenrura Sobre a colcha, Me tapo E coa radio acendida A escoito medio durmido. E penso: Entre o Ceo e a Terra Hai sempre Pola mañá unha flor E pola noite … Seguir lendo →