É, porque non…

Conversión del duque de Gandía
Moreno Carbonero, José

Eu tamén choro e chorei
Polos que son enganados,rin é asasinan;
Por aqueles que odian e morden,
Nas Maxistraturas, nas fábricas,
O obreiro, o empregado o mecanógrafo,
O humilde campesiño, o bulicioso.
Souben das miñas primeiras bágoas
Na morte da miña nai ¡Pobriña!,
Souben da miña irmá Pepiña,
E fun sorteando a morte
No silencio desta vida.
Chorei en silencio,
Porque tiña medo espertarte.
Sei que non teño noites vindeiras
Nin esperanza posible;
Sei que a miña vida é un poema
E un poema perdido
No silencio taciturno
Despois dun Sol resplandecente
Quedar para sempre durmindo.